[singlepic id=833 w=200 h=150 float=left]O Japonya’ya ait resimlerde gördüğünüz renklerin her tonunu barındıran muhteşem ağaçların ve göletlerin olduğu yer var ya, işte orası Kyoto: İlkbaharda erik ve kiraz ağaçlarının meyve verdiği ve sonbaharda ağaçların yapraklarını döktüğü dönemler şehrin en güzel zamanları, yani buraya seyahat etmek isteyenler Nisan-Mayıs ve Ekim-Kasım aylarında...
“Doğrusu bu. Uzatarak söylemen lazım, yoksa anlamaz Japonlar seni” diyor üç gün boyunca beni evinde misafir eden host’um Sho. Osaka Japonya’nın ikinci büyük şehri ve her ülkede olduğu burada da en büyük iki şehrin halkı arasında çekememezlik var. Osakalılar Tokyo’luları robot, duygusuz olarak [singlepic id=790 w=200 h=150 float=left]görürken; Tokyo’lular ise...
[singlepic id=706 w=200 h=150 float=left]Japonya’yı seviyorum. Geçirdiğim süre boyunca kendi kendime Çin yerine buraya gelmekle ne iyi karar verdiğimi söyleyip durdum. Belki de sevmemin en büyük sebeplerinden biri yolculuğumun ilk ama muhtemelen en iyi Couchsurfing deneyimlerini yaşamamdı. Son derece misafirperver Japonlar sayesinde bütün günler için kalacak yer bulmakta hiç zorlanmadım...
Hayatımın en talihsizliklerle dolu günlerinden birini yaşadıktan sonra sekiz günlük Myanmar gezimi sağ salim bitirmiş bulunmaktayım. Hastalanma, tren kaçırma, insanların oyununa gelme, parasız kalma, neredeyse Tayland uçağını, üstüne Japonya uçağını da kaçırma tehlikesiyle karşı karşıya kalma.. Bunların hepsini bir günde yaşadım ve bana fazlasıyla yetti. Bu kötü maceradan bahsetmeden önce...
Gözlerimi açtığımda hostes omzuma hafifçe dokunuyor, kemerimi bağlamamı söylüyordu. Ne kadar zamandır uyuduğumu bilmiyorum, son hatırladığım uçağın Mumbai Havaalanı’ndan kalkışa geçtiği ve göz kapaklarımın karşı konulamaz derecede ağırlaşmasıydı. Önceki gece hiç uyumamıştım ve ihtiyacım olan uykuyu dört saatlik uçuşta alabilirim diye düşünmüştüm. Neyse ki iki yanım da boştu da rahatça...
[dropcap]Ş[/dropcap]u ana kadar Hindistan’da yaşadıklarım hakkında onlarca sayfa yazı yazmış ama yemekleri hep birer ikişer cümlelerle geçiştirmekle yetinmişim. Oysa Hint mutfağı ayrı bir yazıyı hakedecek kadar önemli yere sahip. Buradaki gezimin yarısı şehirlerde dolanmak, tarihi yapılar görmek ve insanlarla tanışmakla geçtiyse, diğer yarısı da yemek deneyimlerinden oluştu. Her yeni öğünde...
[singlepic id=499 w=200 h=150 float=left]Gün boyunca Mumbai’de dolaşırken aklımda hep aynı şey var: Bugün benim Hindistan’daki son günüm ve burayı şimdiden özlemeye başladım! Yani, öyle bir ülke ki çoğu yerde sabrınız tükeniyor, bir gün daha bile kalamam diyorsunuz, ilk fırsatta başka bir ülkeye gitmek istiyorsunuz ama ayrılma günü geldiğinde burada...
Büyük bir çılgınlık yaptım! İnternette sitenin birinde bir sonraki gideceğim ülkeyle ilgili araştırma yaparken gözüme çarpmıştı sağ taraftaki kutucukta, Bangkok-Tokyo uçuşu yapan AirChina’nın reklamıydı. Küçük bir reklam iki gün boyunca kafamı kurcaladı durdu, olur mu olmaz mı gidersem ne katar gitmezsem ne kaybederim diye düşünüp taşındıktan sonra dün biletimi aldım....
Bir şehir kendi içinde bu kadar farklı olabilir mi? Metroda bir durakta iniyorsunuz, kendi ülkenizde göremeyeceğiniz lüks, özenle çizilmiş geniş caddeler, yemyeşil parklar ve görkemli malikaneler; hemen bir sonraki durakta ise daha önce ülkede gördükleriniz de neymiş dedirten karmaşa ve kalabalık, bir ucundan girip diğerinden çıkmanın yarım saat sürdüğü daracık...
Her tren ya da otobüs yolculuğum maceralı oluyor. Bu sefer neredeyse treni kaçıracaktım. Ama hakkını vereyim, yolculuğun kendisi gayet rahat geçti. 10 saatlik yolun çoğunda mışıl mışıl uyudum. Rishikesh’e gitmek için önce Haridwar’a varmak gerekiyordu, 1 saat gecikmeli olarak şehre vardığımızda otobüs terminalini rahatlıkla buldum (Zamanımın çoğu bir yerleri arayarak...
2 Jul, 2015
25 Nov, 2011
8 Jun, 2012
1 Mar, 2012
